SÖZ VERMİŞTİN!

Dudaklarının arasından istemsizce konuştu Pelin."Bana söz
vermiştin..." koltuğa oturmuş, elleri önünde uzun tırnaklarını
parmaklarına geçirirken... Boşluğa bakıyordu. Hipnozdaymış gibi, dünya
ile bağlantısını kesmiş "Söz vermiştin.." diye tısladı tekrardan. Dolmuş
gözlerini kapamasıyla yanaklarından yaşlar süzülmüştü. Birden ayağa
fırladı. "Söz vermiştin lanet olası! Bana söz vermiştin alçak herif!".
Bir yandan çığlık atıp bir yandan eline rastgele aldığı eşyaları
fırlatmaya başlamıştı. "Sana inandım, sana güvendim. Bana asla yalan
söylemezdin. Asla!". Elindeki bibloyu fırlatmasıyla duvardaki aynanın
parçalanması bir oldu. Attığın çığlıklardan ev yanıklanıyor, kırdığı
eşyaların sesi duyulmuyordu. Hiçbir şey umrunda değildi. Hiçbir şey..Boşluk..Bir hiçlik..Evet
boşluktu hissetmediği hisler.. Püff diye üflenmiş, bir toz bulutu gibi
dağılmıştı. Geriye öfke, kızgınlık, ömür boyu gözyaşı kalmıştı. Buna
mahkum edilmişti. "Söz vermiştin!" sesi kısılmış boğazı ağrımaya
başlamıştı. Ama durmuyordu, şuurunu kaybetmişti. Önüne geleni
fırlatıyor, içindeki öfkeyi dışarı vuruyordu. Kendini yiyip bitiren
öfkeyi..Belki hafifler diye. Belki...Apartman çığlıklarla
inlediği sırada Jin koşarak daireye girdi. Gördükleri karşısında şok
olmuştu. Etrafa eşyalar fırlatıp çığlık atan Pelin' nin kolunu kavradığı
gibi kendine çekip sarıldı."Bana söz vermiştin!" Jin' in göğsünü yumruklamaya başlamıştı. Jin, Pelin'in kanamış ellerini görünce ona daha sıkı sarılmıştı."Tamam sakin ol" teselli etmeye çalışıyordu."Söz vermiştin.." diye fısıldadı kendini yer çekimine bırakarak.. -geri bakış- "..evet?""O öldü Pelin.."