Sana Ihtiyacim Var

Konunun ilk mesajı :

Adı: Sana İhtiyacım Var
Yazar: Ece AYDINER

Parça: http://fizy.com/#s/1c2o2x


Tanıtım:

Her
zaman kişiliğimden nefret ettim. Düzgün bir insan oldum şu kısacık
yaşamımda. Örnek bir öğrenci, vefalı bir evlat, iyi bir çalışan, dürüst
bir insan ve otobüste yaşlılara yer veren iyi kız. Bir üniversite
öğrencisi olmama rağmen erkek arkadaşım bile olmadı, korktum insanların
ne düşüneceğinden. Ben insanların düşüncelerine saplantılı yaşayan,
sıradan bir insanım çünkü. Bu halimden nefret ediyorum ama
vazgeçemiyordum. Böyle bir gayemde yoktu.


Geçen geceye kadar…
*

Nefret etmek istedim.
Hem
de o kadar çok nefret etmek istedim ki. Yapamadım ama, nefret bile
yanında bir arzu, bir tutku getirir. Ben sana arzu duymadım hiç. Sevmek
arzu değildir, bilmez misin? Bazı insanlar gözleriyle de sevişir.

Hikaye Adı: Sana İhtiyacım Var./FİNAL BÖLÜMÜ
Bölüm Şarkıları:https://www.youtube.com/watch?v=erywPdFfORE&ob=av2e
https://www.youtube.com/watch?v=hLQl3WQQoQ0&ob=av2e
Yazar
Notu: Arkadaşlar, biliyorum belki de beklemiyordunuz bu finali ama
artık zamanı gelmişti. 25 bölüm boyunca benimle olan, Jae ve Myung'u
seven, Soo Min'e küfreden, Yun Hee'yi kız kardeş gibi gören, Soo Min'in
babasının silahlarını merak eden bütün herkese çok teşekkür ederim. Bu
benim sonunu getirebildiğim ilk hikayem. O kadar tuhaf geliyor ki, sanki
bir yerlerde bir Soo Min, bir Jae Sun bir Myung Dae yaşıyormuş gibi
hissediyorum ve bana bu yolda destek olan sizleri çok ama çok seviyorum.
Bana şans dileyin, size şans diliyorum -tabi birer Jae Sun ve Myung
Dae'de keke^^-. Ve şunu söylemek istiyorum; belki de karakterlerimizle
bir röportaj yaparak bunu ek bölüm niyetine araya sokuşturabilirim, ne
dersiniz? Neyse çok yazdım, çocuğumu son kez okuyun ve sonunda ağlayın
olur mu? (:

25. Bölüm-Final

Gözlerimi odada
açmıştım, Myung karşımdaki koltuğa oturmuş vaziyette uyukluyordu. Jae
Sun neredeydi? O sırada kapı açıldı ve Jae içeri girdi.
“Merhaba.”diyerek yatağıma yaklaştı, kafamı Myung’a çevirdim, uyuyordu
tamamen. “Çok yordun onu.”dedi ve anlayışlı bir şekilde gülümsedi.
“Neredeydin?”dedim söylediklerini duymamış gibi. “Sevgilimle
konuşuyordum.”diyerek kafasını cama çevirdi. Jae’nin sevgilisi mi vardı?
Bu sorumu seslendirince “Evet, yaklaşık altı aylık.”diyerek gülümsedi.
“Huzurlu görünmenin nedeni belli oldu.”dedim ve gülümsedim. “Yanında
birilerinin olması insana huzur veriyor.”dedi ve kafasını Myung’a
çevirip “Belki de yanılmıştım.”dedikten sonra bana dönerek “Benimle
evlenseydin üçüncü ayda boşanmak isterdin.”deyip gülümsemesini
genişletti, “Evlenilecek adam olmadığımı anladım, bu konu beni çok
sıkıyor.”dedi ve eliyle önüme gelen saçı geriye attı. “Seni iyi bir anı
olarak hatırlayacağım Soo Min.”dedikten sonra kapı açıldı ve hemşire
içeriye kafasını uzattı. “Küçük anne uyandı mı?”diyerek gülümsedi,
kolları değil sadece başı görünüyordu. Jae hızlıca Myung’un yanına gidip
onu dürttü ve uyandırdı. “Bebek geldi.”diyerek gülümsedi ve yüzüme
baktı. O sırada dışarıda bir gürültü koptu ve Yun Hee’nin hemşireye “Biz
içeri girene kadar bekle!”diye bağırdığını duydum. O sırada Myung’un
telefonu öttü ve gelen mesajı okuyunca bir kahkaha attı.

“Mesaj
kimden?”diye sordum. “Clara’dan. Bizi tebrik ediyor.”dedi ve yanıma
geldi, bebeğimi hala görememiştim. Yun Hee ve Hyun Ki önde, hemşire
arkada odaya girdiler ve hemşire kuzenimin arkasından çıkarak bana,
elindeki küçük bedenle yaklaşmaya başladı. “İşte bebeğiniz.”diyerek
meleğimi kucağıma bıraktı.

Sanki onu ilk defa görüyordum. O
kanla kaplı bebek gitmiş, temizlenmiş, kafasında mavi bir bere olan
dünyalar tatlısı bir bebek gelmişti kucağıma. “Merhaba.”dedim elini
serçe parmağıma dolayarak. Sanki anında anlamış gibi sıkıca parmağımı
kavradı ve bu gülümsememi genişletmeme neden oldu. Odadaki herkes bir
mucizeye bakar gibi bizi izliyordu. “O… Çok güzel.”dedim söylediklerime
inanamayarak. “Tanrım!”dedi Yun Hee ve “Çok sevimli!”diye devam ederek
Hyun Ki’ye sarıldı. “Ben de bir tane istiyorum bundan.”

“Pazarda
satılan bir şey değil bu Yun Hee.”dedi Myung ama sesi keyifli
çıkıyordu. “İşiniz ne bir tane daha yapın bana verin.”diyerek dil
çıkardı Yun. “Senin işin ne? Git sen yap bir tane.”dedi Myung gözlerini
kısarak. “Vücudumu bozamam.”diyerek Hyun’un yanağına bir öpücük kondurdu
ve sonra bana doğru eğilerek bebeğimin kolunu tuttu. “Teyzeciğim… Ben
geldim.”dedi bir melodi mırıldanır gibi. Bebek hemen ağlamaya başladı,
Yun Hee’nin saçlarından rahatsız olmuştu. “Babası kılıklı.”diyerek geri
çekildi arkadaşım ve bebeğim anında sustu. Bu odadaki herkesi
güldürmüştü. “İnsandan anlıyor benim oğlum.”dedi Myung ve o da bebeğe
uzandı. “Oğlum… Min Sung.”dedi ve gülümsemesini genişletti. “Min Sung?
Emin misin kocacığım?”diyerek kaşlarım çatık bir şekilde ona baktım.
Myung telefonundaki mesajda istediği bölümü buldu ve telefonu bana
çevirdi.

“-Bu kısmı Soo Min’e okut.-
Hey Soo Min!
Çocuğa Hyun Jun adını koyacağını duydum. Hamilelik seni iyice aptal
yapmış, doğru düzgün bir isim bul çocuğa. Acıdım gerçekten.”

Sonuna
da bir resim iliştirmişti. Arkasında kaslı bir Avustralya erkeği bana
dil çıkarmış bir şekilde bakıyordu ve bir not bırakmıştı, “Benim
Myung’um seninkinden daha kaslı.” Bu kahkaha atmama neden oldu. Clara
ülkesine geri döndükten sonra okulu yarım bırakıp model olmaya karar
vermişti ve şimdi –çok ünlü olmasa da- başarılı bir modeldi.
“Yakışıklıymış.”diyerek kafamı Myung’a çevirdim. Kaşları şaşkınlıkla
kalktı ve “Benim kadar değil!”dedikten sonra odadaki herkesin kahkaha
atmasına neden oldu. Jae yatağın ucunda bizi izliyordu, bu haline
dayanamamıştım. “Jae, sevmek ister misin?”diye sorarak bakışlarımı
bebeğe çevirdim. Yavaş adımlarla yanımıza yaklaştı, bu onayladığı
anlamına geliyordu. Kafasını eğip oğluma baktı ve “Babasına daha çok
benziyor.”diyerek gülümsedi. Daha sonra çalan telefonu nedeniyle odanın
bir köşesine gitmek zorunda kaldı, telefonu açtığında iş hakkında
konuşmaya başlamıştı, anlam verememiştim bu yüzden dediklerine. “Min
Sung olacak değil mi?”dedi Myung gözlerimin içine bakarak. “Sen… Sen
nasıl istersen.”dedim ve onu öpmek için uzandım ama bebeğim buna engel
olmuştu. Bir süre daha oturduktan sonra hemşire bebeği beslemem
gerektiğini söyledi, bu yüzden erkekler odayı terk edip dışarı çıktılar.
Onlara kulak misafiri olan Yun Hee’den duyduğuma göre Myung ve Jae
aralarındaki buzları eritmeye çalışıyorlarmış. Eskide olan eskide kalır
sözü geçerliydi sanırım.

-4 Yıl Sonra-

“Min
Sung! Bırak o elindekini!”diyerek oğlumun arkasında koşuşturuyordum. O
ise inadım inat bir şekilde çevirmekte olduğum kitabı eline almış evde
koşuşturuyordu. “Sana tatlı yok.”diyerek kendimi koltuğa attıktan sonra
göz ucuyla onu izlemeye başladım. Dudaklarını büzerek elindeki kitaba
baktı ve kaşları düşmüş bir şekilde bana yaklaşarak kitabı uzatıp “Özür
dilerim anneciğim, bir daha yapmayacağım.”diyerek kitabı koltuğa attı ve
karşımdaki koltuğa geçip efendi bir şekilde oturdu. Bu haliyle aynı
babasına benziyordu. “Min Sung,”dedim ve oğlum gözlerini hemen bana
çevirdi, “Sana asla tatlı vermezlik yapmam.”diyerek ona gülümsedim ve o
da koşarak gelip boynuma atlayarak “Annelerin en birincisi!”diye
bağırmaya başladı. “Tamam, sakin.”dedim ve sırtını sıvazlamaya başladım.
O sırada kapı açıldı ve Myung yorgun bir şekilde içeri girdi. “Oh, hem
anneyi hem evi aldın küçük bey, mutlu musun?”diyerek az önce Min’in
oturduğu koltuğa oturup dudaklarını büzdü ve kaşlarını indirdi. Min ile
birbirimize baktıktan sonra kahkahalar atmaya başladık çünkü aynı yerde
aynı hareketleri az önce yapan Min’di. “Anne oğul bana gülersiniz
ha!”diyerek bize yaklaştı Myung ve gıdıklamaya başladı. “Baba yapma… Söz
bir daha gülmeyeceğim.”derken bile kahkaha atıyordu küçük bey, ben
kolay yırtmıştım. “O kadar kolay değil.”dedi Myung yüzünü bana çevirerek
ve Min’e dönüp “Anneye, saldır!”dedikten sonra ikisi beni gıdıklamaya
başladı. Biz kahkahalar içindeyken çalan kapının sesini duydum ve
“Geliyorum!”diyerek iki erkeğin ellerinden kurtuldum. Kapıyı açtığımda
karşımda Hyun Ki ve Yun Hee vardı.

“Soo Min!”diyerek
kucağıma atladı küçük Da Eun. “Özledin mi sen beni?”diyerek yeğenimin
burnunu sıktım ve gülümsedim. Yun Hee ben doğum yapınca dayanamamış ve
hemen Hyun’u nikâh masasına oturttuktan sonra hamile kalmıştı ve dünyaya
iki buçuk yaşındaki bu şirin bebek gelmişti. Annesinin tersine fazla
zekiydi, zekâ testi yapan doktorlar Da Eun’un IQ’sunun 160 olduğunu
söylemişlerdi, ailede küçük bir deha vardı yani. Da Eun arkamdaki Min
Sung’u görünce kucağımdan indi ve ona sarıldı. “Oppa! Özledin mi
beni?”dedi, oysa Min hiç oralı olmadan “Uzak dur benden.”diyerek kızı
tersledi ve salona doğru koştu. Evet, Da Eun’un tek zaafı; Min Sung.
Bizim çocuklarımızdan da bu beklenirdi.

Akşam yemeğini
birlikte yedikten sonra Yun Hee ile masayı toplayıp bulaşıkları
yerleştirmiştik ki Min mutfağa girerek “Anne, Clara yine
televizyonda!”deyip pantolonumdan çekiştirmeye başladı beni. Min’in de
zayıf noktası Clara’ydı. Ona anlaşılamaz biçimde bir bağlılık duyuyordu.
“Şu çocuğun beynin patlatacağım.”diyerek öfkeyle televizyona baktı
küçük adam. “Min Sung.”diyerek uyardım onu ve Da Eun yerinden kalkarak
paytak adımlarla Min’in yanına gidip “Oppa, söz ben böyle erkeklerle
gezmeyeceğim.”diyerek koluna yapıştı ve bu bizi gülme krizine soktu.
“Annesi kılıklı.”dedi Myung ve Yun Hee gözlerini kısarak ona baktıktan
sonra gülmeye devam etti.

-3 Yıl Sonra-

“Hatırlıyor
musun,”dedi Myung bana arkadan sarılmış şekilde aynadaki yansımamızı
izlerken, “O falcıya gitmemizin üstünden tam on yıl geçti. Ve şimdi
büyük karşılaşma tekrar olacak.” Tıraş losyonu kokan yanağına bir öpücük
kondurdum ve “Zaman hızla geçiyor sevgilim.”diyerek gülümsedim. “Hazır
mısın?”dedi çantamı uzatırken. “Hazırım.”dedim ve bana uzattığı elini
tuttum. Bu akşam Jae Sun dünya evine giriyordu. Bir Fransız ile
evleniyordu; düğün hem Fransa hem de Kore’de yapılıyordu ve biz Kore
ayağındaydık. Bana evliliğin kendisine göre olmadığını söyleyen Jae
şimdi damat olmuştu işte. Eskileri hatırladığımda sadece gülüşünü
hatırlıyordum, bana acı verecek, onu kıskanmamı sağlayacak hiçbir hatıra
yoktu nedense. Düğün salonuna girdiğimizde beni tanıyan birkaç kişi
kitaplarımın başarısı nedeniyle bine tebrik etti, sadece tebessüm ederek
teşekkür ettim. Ve konuklar yavaşça yerlerine geçtiğinde Jae Sun
mihraptaki yerini aldı. Damatlık içinde çok farklı görünüyordu;
eskisinden daha olgundu, bir adam olmuştu şimdi. Gözleri benimle
buluştuğunda gülümsedi ve ben de ona gülümsedim. Heyecanla titreyen
ellerini görebiliyordum. Ve gelin ona giden yolda adımlarını atmaya
başladı. Tam Jae’ye yakışacak değerde, güzel bir kızdı. Onlar
yeminlerini ettikten sonra diğer konuklarla birlikte onları alkışlamaya
başlamıştım.

Belki geçmişte yaptığım hatalar birçok kişinin –benim de dâhil- canını yakmıştı ama şimdi herkes mutluydu.
Ya
da ben öyle sanıyordum. Çünkü biricik oğlum Clara’nın evleneceği
haberini alınca yıkılmıştı. Yine de toparlanmış ve bu sefer kafayı
Victoria’s Secret mankenlerine takmıştı. Yun Hee her seferinde çocuğuma
‘babası kılıklı’ diyerek Myung’la dalga geçiyordu, atışmalarına
alışmıştım.
Jae evlendikten iki sene sonra da bir kız çocuğu
dünyaya getirdim. Onlar Fransa’da yaşadıkları için pek sık görüşemesek
de irtibatı koparmıyorduk.
Sonunda ihtiyacım olan şeyi bulmuştum.
Huzura ihtiyacım vardı.
Ve huzur ailemin yanındaydı.

Hikaye Adı: Sana İhtiyacım Var.
Şarkı:https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=FAPtTS0TYtU#!
Bununla size veda ediyorum Diğer hikayem Yanındayım'da görüşmek üzere millet^^



Yazar: Nasılsın Soo Min?
Soo Min: Teşekkürler iyiyim.
Y: Anladığın üzere okuyucularımız için sizlerle bir röportaj yapacağız.
SM: Ah biliyorum! Öncelikle onlardan çok ama çok özür dilerim, kararsızlığım nedeniyle onlarında canını sıktım biraz.
Y: Biraz mı?
SM: Belki birazdan fazla.
Y: Neyse, konumuza geri dönelim; anne olmak nasıl bir duygu?
SM:
İlk başta böylesine bir sorumluluğu nasıl kaldırabileceğimi merak
ettim. Henüz yirmi bir yaşındaydım ve hamile olduğumu öğrenmiştim! Ah,
bu o kadar tuhaf bir duyguydu ki… O bedeninin içindeyken kendini başka
âlemlere dalmış, karnını sıvazlarken buluyorsun. Doğum yaptıktan sonra
elimi karnıma götürüp o şişliği hissedememek beni üzmüştü ama bebeğim
artık bedenimin dışında da olsa yanımdaydı. Onlar çok büyük güç
kaynakları, onlarsız ne yaparım bilmiyorum.
Y: Peki, bir kız
sahibi oldun yakın zamanlarda, bunun için tebrik ederim. Peki, ya kızın
da ileride senin kaldığın gibi bir ikilemde kalırsa ne yaparsın?
Seninle paylaşır mı? ne tepki verirsin?
SM: Sanırım Myung’un
şimdiden silah koleksiyonuna başlaması gerekecek (gülüşmeler). Şaka bir
yana, sanırım kızım böyle bir şey yaşasa öncelikle bana anlatmasını
isterim. Ne kadar yardımcı olacağım meçhul ama annemin bana karşı
olduğundan daha iyi bir anne olmaya çalışıyorum. Daha doğrusu çocuğunun
sorunlarıyla ilgilenen, onları mükemmel olmasa da benimseyecek bir
anneyim, bu özelliğimi seviyorum.
Y: Peki, gelecek yıl dönümünüz için Myung neler yapmayı planlıyor, biliyor musun?
SM:
Kızlar size bir öğüt vereyim; her erkek evlendikten sonra tamamen odun
oluyor! Ne kadar romantik olsa da elinde çiçeklerle eve geldiği çok
nadir oluyor Myung’un. Bazen davalar yüzünden eve bile gelmediği
oluyor, bazen davalar yüzünden gergin olup bana patlıyor. İşte o zaman
mutfaktaki tencereyi alıp yüzünün izini çıkarmayı isteyen küçük bir cani
var içimde. Ama kocamı böyle benimsedim ve bu yıl ne gibi bir şey
yapar bilmiyorum.
Y: Biz birazdan öğreniriz Myung’dan.
SM: Öğrenirseniz bana da söyleyin (gülüşmeler).
Y: Söyleriz tabi, şüphen olmasın (yazar burada dil çıkarıyor).
SM: Komik değilsin yazarım (gülüşmeler).
Y: Sen öyle san. Neyse, hadi bana söyle; en çok sevdiğin yazar ve eserler hangileri?
SM:
Tabi ki de beni yazan yazarımın Yanındayım hikayesi (yalaka :p). Şaka
bir yana klasikleri okumayı severim ve hayır, ayrım yapmam, yani
özellikle söyleyebileceğim bir yazar yok.
Y: Sen kurban ol benim hikâyelerime (sinir şey!). sinirimi bozamam, sence benimle en çok benzeyen özelliğin nedir?
SM:
Kesinlikle ikimizde çok çabuk öfkeleniyoruz! Ve çok kararsızız,
üşengeciz ama birini sevince ondan kopamıyoruz. Bir de ikimizde
telefonda sadece numara görününce cevap vermiyoruz.
Y: Evet, buna katılıyorum! Çok sinir bozucu bir şey değil mi?
SM: Kesinlikle, numarası bende kayıtlı olmayan biri neden beni arasın ki? (gülüşmeler)
Y: Koreli olmasaydın, hangi ülkede doğmak isterdin?
SM: Bir düşüneyim… Sanırım Çeçen olmak isterdim.
Y: Seni gidi yalaka (gülüşmeler)! Sırf yarı Çerkes’im diye mi dalga geçiyorsun benimle?
SM: Alakası yok. Hem senin hiçbir özelliğin benzemiyor onlara, onlar fazla asil.
Y: Kes çeneni Soo Min yoksa bir trafik kazasına kurban gidebilirsin.
SM: Susuyorum benim asil yazarım, susuyorum efendimiz…
Y: Neyse, okuyuculara söylemek istediğin bir şey var mı?
SM:
Seni şikayet edeceğim. Bu yazar var ya bu yazar, bizi karın tokluğuna
çalıştırıyor, hatta bazen aç kaldığımız bile oluyor. Sizin
beğenilerinizin %6’sı bize düşüyor, SM şirketi gibi bir şey bu yazar.
Ama ne kadar nefret etsem de severim ya, içi temiz birisidir (son
cümleleri kafasına silah dayalı bir şekilde söylüyor.)
Y: Ben de seni seviyorum tatlım. Şimdi defol git buradan!
(Soo Min arkasına bakmadan kaçar.)

*-*

Yazar: Kimler teşrif eti böyle! Jae’ciğim hoş geldin!
Jae Sun: Ah Ece, görüşmeyeli nasılsın?
Y: Seni gördüm daha iyi oldum. Evlilik yaramış?
JS: Ah evet, karım beni besleyip duruyor (gülüşmeler).
Y: Jae, okuyucularımdan bazılarının sana âşık olduğunu söylesem?
JS:
Onları ne kadar sevdiğimi tahmin edemezsin! Aramızda kalsın ama
(burada yazara yaklaşıyor) karımdan daha çok sevdiğim okuyucular var.
Y: İsim vermeni istesem?
JS: Bunu yapıp kavga çıkarmak istemem (gülüşmeler).
Y: En çok sevdiğin meyve nedir Jae?
JS: Mandalinaya özel bir ilgi duyuyorum. Bu kimden kaynaklanıyor acaba? (manalı bakışlar)
Y:
Bilmem… Kimden acaba? (suçlu bir şekilde gözleri çevirmeler ve
ardından gelen kahkahalar) Neyse, bir de sevdiğin rengi merak ediyorum,
siyahı sevdiğine pek inanmadım aslında.
JS: Haklısın, toz mavisini severim ama o anda Soo Min’i etkilemek için küçük bir yalan söylemiştim (masum bir gülüş).
Y: Jae biraz daha böyle gülersen dayanamayıp yanağından öpeceğim seni.
JS: Bunu okuyuculardan saklayabiliriz istersen.
Y: Fena olmaz. (Yazar Jae’nin yanağından kocaman bir öpücük alır.) Bunu yapmasam içimde kalırdı.
JS: Hahaha… Teşekkürler yazarım.
Y: Utandırma beni. (yanaklar kıpkırmızı)
JS: Tamam susuyorum. Başka sorunuz var mı küçük hanım?
Y: Olmaz mı? Öncelikle, Soo Min’de ne buldun da gururunu ayaklar altına alacak kadar sevdin onu?
JS:
Bilmiyorum açıkçası… O bana o kadar ben geldi ki benliğimden vazgeçmek
istemedim. Onun yanında hayattaymışım gibi geliyordu, sanki beni
düşünürse ben nefes alabilirdim. Onunla üniversitede, ardiye olayında
yaşadıklarım için pişmanım hala biraz. Belki bunu yapmayıp biraz daha
sabırlı olsaydım Soo Min benim olurdu. Yine de eşimle mutluyum, keşke
demiyorum hayatta.
Y: Beni ağlatacaksın.
JS: Ağlama sen, kıyamam. (Yazara sarılır)
Y: Biraz daha böyle kalabilir miyiz?
JS: Hahaha… Üzgünüm, karım çok kıskanç bir insan.
Y: Elveda Jae, seni asla unutmayacağım.
JS: Elveda Yazarım (sarılmalar, ağlaşmalar, gülüşmeler… Yazar ve Jae error verir)

*-*

Yazar: O, baba Myung Dae gelmiş, hoş geldin balım, peteğim, canım ciğerim…
Myung Dae: Beni kaçırmaya mı geldin yoksa bu ne sevgi! (gülüşmeler)
Y: Yok yavrum ben Jae’ciyim.
MD: Yıkıldım.
Y: Olsun, fazla mal göz çıkarmaz. (yazar Myung’a pis bakışlar atar.)
MD: Evliyim ben bakma bana öyle.
Y: Saldırmam be, merak etme (gülüşmeler) Neyse, sorumu soruyorum; oğlun eşcinsel olduğunu söylerse ne yaparsın?
MD: Ona bir erkek arkadaş bulurdum!
Y: Ciddi olamazsın! Yani gayet doğal mı karşılardın?
MD: Neden? Oradan bakınca çok katı kuralcı mı görünüyorum? (gülüşmeler)
Y: Kayınbabanın Soo Min’in babası olduğu düşünülürse (gülüşmeler) Evet, en sevdiğin renk ne?
MD: Kan kırmızısı
Y: En sevdiğin içecek?
MD: Su
Y: En sevdiğin kadın:
MD: Sen.
Y: Şımardım (utangaç bakışlar)
(arka planda Myung’u azarlayan Soo Min’in sesi)
MD: Elveda Yazarım canım, ciğerim, kuzu sarmam…
Y: Elveda Myung, elveda gençler…