Ölüm Bazen Kurtulmaktır!

Yine o lanet yerden
gidiyorum, hiç bir daha geri dönmiyecek gibi. Ama adım gibi eminim bu
sigara, içki kokan yere tekrar geleceğime. Sokaklardan sessizce
geçiyorum kimsenin yüzüne bakmadan bakmak istemiyorum. Beni tanırlar o
eski beni görürler diye. Bunu kendime söyliyebiliyor muyum? Bazen
gerçekten hayır.. Şimdi bu trafikte bir arabanın önüne
atsam kendimi diye düşünüyorum. Kim üzülür benim için? Ona para
kazandırdığım patronum mu? Yoksa benim gibi her gün başka bir adamla
yatan iş arkadaşlarım mı? Yolun kenarında sessiz sessiz
yürüyorum annesinin elinden tutmuş küçük kızları görüyorum, onların
yerinde olmak istediğimi hep söylüyorum kendime. İçim ürperiyor
üşüyorum! Beni ısıtacak birine ihtiyacım olduğunu biliyorum biliyorum
ama kimin olması gerektiğini bilmiyorum. İlerden hızlı mı
hızlı araba geliyor 100 metre ileriden bana korna çalıyor '' Kenarı
çekil yoksa sana çarparım! '' der gibi. Umursamıyorum. '' Üstüme sür der
'' gibi ayrılmıyorum oradan. Aramızda yaklaşık 50 metre
kaldığında hızlı bir fren yapıyor. O anda arabadan iniyor bir sürü
söyleniyor. Hiç aldırmadan arkamı dönüp gidiyorum ama en azından
arkamdan ettiği küfürleri duyuyorum. İşin ilginç yanı ise bu bana hiç
dokunmuyor. Eve gidip her insan gibi duş alıp
televizyonumu veya bilgisayarımı açıp orada oturmak istiyorum. Kendi
kendime artık diğer yaşamında mutlu olursun diyorum. Ailemden kalan son
emaneti çıkartıp... ----- [2 Gün Sonra Bir Gazete Haberi] ''
20'li Yaşlardaki Genç Kız Evinde Ölü Bulundu. Ölüm Sebebi Araştırılıyor
Fakat Gencin Ölüm Sebebinin '' İntihar'' Olma Olasılığı Yüksek'' Koltuğunda oturan genç adam bu haberi okurken hüzünleniyor ve kızına öğüt veriyor. Sakın bunlar gibi olma! Ama bu kızın neden böyle olduğunu bilmiyor veya bilmek istemiyor sadece konuşuyor diğer insanların bu kızı batağa çektiği gibi. ---- Yazar--> Minnie''
Bu hikayeye fotoğraf eklemedim çünkü herkesin bu hikayeyi okuduktan
sonra kafasında farklı bir kız oluşturmasını istiyorum. Biraz karışık
gelebilir dileğim anlamanız ^^''