~Sahte Kalbim~

Sahte Kalbim[One-shot]


Karakterler: Han Su Dae, Lee Hong Ki, Lee Ha Eun

Tür: Bilemiyorum gerçekten

Yazan: Rukiye Yüce

NOT: Bu hikaye, sayfamız adminlerinden ‘Tweety^^’ nickli Melike Bozan’a ithaf edilmiştir. Yani Su Dae kendisi oluyor


Hong Ki elindeki su bardağın üzerindeki kırmızı kalplerden birine dokundu. Hafif kaygan yüzey parmağının ucunda garip bir his oluşmasına sebep oldu. Bu kalpler ne kadar da sahte duruyordu! Tıpkı onun kalbi gibi! Önceki akşam, biricik kardeşi ne demişti?

“Senin sahte bir kalbin var sunbae. Gerçek bir kalp bunu yapamaz.”

Ne yapmıştı ki? Sadece, önüne geçen minik bir kediyi tekmelemişti… O kadar yavaş vurmuştu ki, zavallı kedi birkaç metre ileri uçmuştu! Sonra da bir arabanın altında ezilivermişti, o kadar. Çok da kötü değildi yani.

Bardağı kafasına dikti ve içindeki suyu bir çırpıda bitirdi. Her sabah mutlaka bir bardak su içerdi. Bunun için de hep aynı bardakları kullanırdı; kırmızı kalpli bardaklar. Ama geçenlerde bu bardaklardan birini kırmıştı. O gün kardeşi Ha Eun bir arkadaşıyla buluşacaktı ve tam evden çıkacakken kırılan bir bardak sesiyle durmuştu. Bu yüzden randevusuna geç kalmıştı. Arkadaşına bunu söyleyeceğini de özel olarak belirtmişti. Ha Eun, onun bu kalpli bardak tutkusunu bütün arkadaşlarına anlatmıyor muydu zaten?!

Ahşap masaya ellerini dayayarak kalktı. Kalpli bardağa son bir kez gözlerini kısarak baktı… Ve ona dil çıkardı. Sonunda mutfaktan uzaklaşabildiğinde karnının guruldamasıyla olduğu yerde çakıldı.

“Ha Eun, neredesin?!”diye bağırdı. “Sahte kalpli ağabeyinin midesi gerçek ne yazık ki! Acıktım ben!”

Ha Eun’dan ses gelmiyordu. Harika! Sabah sabah aç kalmıştı yani. Yanaklarını havayla doldurup hızlıca üfledi. Son zamanlarda bu hareketi çok sık yapıyordu nedense.

Başının arkasını kaşıdıktan sonra saçlarını da bir güzel karıştırdı ve sıkıntıyla mutfağa geri döndü. Buzdolabının kapağını açıp seçeneklerine göz atmaya başladı. Ne yiyecekti? O yemek yapmayı bilmezdi ki! Dolaptaki malzemelerden birkaçını eline aldı ve bunlarla ne yapılabileceğini düşünmeye başladı. Bu malzemelerle ne yapılabilecekse, onun yapamayacağı bir şey olduğu kesindi ya, her neyse!

DİNG DONG!

Kapı zili, içini büyük bir mutluluk dalgasıyla doldurmuştu. Gelen Ha Eun olmalıydı. Hemen aklında bir senaryo oluşmuştu bile! Ha Eun evde bir şey olmadığını görünce markete gitmiş olmalıydı. Evet, kesinlikle böyle olmuştu! Ama kardeşinin bir okulu olduğunu çoktan unutmuştu.

Koşa koşa kapıya gitti ve yüzünde koca bir sırıtmayla kapıyı açtı.

“Biricik kardeşim! hoş geldin…iz?”

Kapıda Ha Eun yoktu. Onun yerine oldukça güzel bir kız vardı. Oldukça değil, fazlaca güzeldi! Saf güzellik! Altına geçirmiş olduğu beyaz kot pantolon, üstündeki pembe, şirin tişörtü, arkadan toplanmış düz, açık kahverengi saçlar, saçlarla aynı renkteki muhteşem gözleri vardı ve… Elinde kocaman bir hediye paketi tutuyordu! O paketi gördükten sonra kızın güzelliği mi solmuştu yoksa Hong Ki’ye mi öyle geliyordu? Hayır, kızın güzelliği solmayacak kadar çoktu. Sonunda kız konuştu ve böylece Hong Ki o ahenkli güzel melodiyi duymuş oldu.

“Şey… Siz Lee Hong Ki misiniz acaba?”

Hong Ki gözünü paketten ayırmadan hızlıca başını salladı. Bu hediye onun için olmalıydı. İlk defa doğum günü olmadığı halde hediye alacaktı!

Kız ona gülümsedi ve elindeki paketi ona uzattı.

“Buyurun öyleyse, bu sizin…”

Hong Ki paketi kızın elinden kaparcasına aldı ve ona baktı.

“Siz… kimsiniz acaba?”dedi bir kaşını kaldırarak.

“Adım Su Dae.”

Hong Ki anladığını belli edercesine başını salladı. Bir yandan da hediyesine bakmaya devam ediyordu. Mavi yaldızlı bir kapla kaplanmıştı, üzerinde de küçük bir kurdelesi vardı. Hong Ki içindekini deli gibi merak ediyordu.

“Her neyse, benim şimdi gitmem gerek. Hoşça kalın!”dedi kız ve onun cevap vermesini bile beklemeden arkasını dönüp gitti.

“Güle güle…”diye mırıldandı Hong Ki onun arkasından. Kızın bu hareketi ona biraz garip gelmişti. Omuz silkip kapıyı kapattı ve hediyesiyle beraber içeri koştu. Paketi masaya bırakıp hevesle paketi açmaya çalıştı. Beceremeyince de çareyi yırtmakta buldu. İçindeki şeyi görünce şok olduğunu hissetti. Hediyesi bu muydu yani!

‘Kırmızı kalpli bardaklar!’

Gözlerini kıstı. Bardaklardan birinin içine yerleştirilmiş not dikkatini çekti. Eline aldı. Okuyunca gözlerinin büyüdüğünü hissetti ve ağzının bir karış açıldığını.

“Kedimi öldürdüğün için teşekkürler(!)”




Bu hikayenin yazılış hikayesi de var, onu anlatmak istiyorum Önceki hikayelerimdeki yorumları okuyanlar bilirler, kimya çalışırken beni bir ilham basar. Bunda da öyle olmuştu ve kimya çalışırken yazdım xD sanırım geçen haftaydı bu ertesi gün ilk ders kimyaydı ve hoca gelmemişti. Arkadaşlarım da okumak istediler ve aldılar. Sonra da hoca içeri pat diye girdi, arkadaşların elindekini görünce zorla alıp okudu! Sonra da garip garip baktı arkadaşa. “Bunu sen mi yazdın?” dedi. Arkadaşçıklarım da sağolsunlar hemen beni işaret ettiler. Hoca bu sefer bana garip garip baktı ve sonunda, “Yazmaya devam et, güzel olmuş.” dedi xD Yani beğenmezseniz bu kimya hocamın suçu olur, ona güvenerek yayınladım bunu ben xD Neyse, ne kadar eleştiri, yorum, beğeni varsa hepsini bekliyorum Sakın acımayın, daha çok gelişmem gerek! Okuduğunuz için teşekkürler