Son Sevgili

Yazar: Seda Işık


1. Bölüm

Oyuncular:Cennet

Woo bin

Türü:Dram-Romantik

Konusu:

Cennet 2 senedir kanserle mücadele vermektedir. Fakat iyileşemez. Annesi ve babası geçen sene trafik kazasından ölmüştür. Cennet iyice hayata küsmüştür. Gençken hayali olan ülkede ölmek ister. Bu yüzden Türkiyedeki herşeylerini satar ve Kore ye gider. Ve Kore de beraber ölebileceği birini bulur. Aynı şey Woo Bin içinde geçerlidir...


1. Bölüm

Son defa evimin kapılarını kilitliyordum... Son defa arkama bakıyorum... Bu ülkemdeki son saatlerim... Arabama gidiyorum. Gözlerime yaşlar birikiyor. Elimi gözlerime götürüyorum. Yanıma bir torba ilaçta alıyorum. Son saatlerimi acısız geçirebileyim diye...Arabaya biniyorum gözümde yaşlarla... Doya doya bakıyorum yıllardır yaşadığım yere... Arabayı sürüyorum. Her hafta çiçek aldığım çiçekçinin önünde duruyorum. Çiçekçi bana hüzünle bakıyor. Biliyordu bir daha ondan çiçek alamayacağımı... Gülümsüyorum. Bana annemle babamın en çok sevdiği beyaz laleleri uzatıyor. Bende ona bir zarf uzatıyorum.

- Fatih abi her sene bu çiçeklerden zarfın içindeki adrese yollayabilir misin? İçinde yetecek kadar para var. Bu iyiliği benim için yapar mısın?

- Tabi kızım. Sen şimdi Koreye mi gidiyorsun?

-Evet abi sağlıcakla kalın..

Dükkandan çıktım. Elimi montumun cebine soktum. Annemin ben küçükken verdiği meyveli şekerlerden ağzıma attım. Arabayı hızla sürüyorum. Mezarlığa geldim. Kucağımda aldığım çiçeklerle yukarı çıkıyorum. Annemle babamın mezarı yan yana. Karşılarına geçiyorum. Elimdeki laleri bırakıyorum.

- Anne , baba şimdi Koreye gidiyorum. Yakında tekrar yanınıza geleceğim . Merak etmeyin bir daha hiç gitmeyeceğim. Görüşürüz.

Dedim ve yanlarından ayrıldım. Hızla havaalanına gittim. Koşarak görevlinin yanına gittim. Pasaportumu gösterip uçağa bindim. Yanıma güler yüzlü bir hostes geldi. Utanarak sordum.

- Koreye geldiğimizde beni uyandırır mısınız. Bu aralar uyku problemi yaşıyorumda.

- Tabiki.

- Teşekkürler. Dedim arkasını dönüp gitti. Bende uykuya daldım. Uyandığımda hastanedeydim. Tanımadığım bir yerde...

2. Bölüm

Uyandığımda başımda şeker bir hemşire duruyordu. Uyandığımı görünce yanıma geldi.

- Kendinizi iyi hissediyor musunuz?

- Evet teşekkür ederim.

Hemen ayağı kalktım. Daha fazla hastanelerde kalmak istemiyordum. Neler olduğumu hatırlamıyordum. Zaten gerek de yoktu bilmeme... O sırada kolumdan tuttu.

- Cennet hanım lütfen oturun.

- Siz benim vaktimin ne kadar kıymetli olduğunu bilmiyor musunuz?

- Cennet hanım lütfen.

Içeri 30 yaşlarında bir doktor girdi.

- Lütfen sakin olurmusunuz?

- Ben sakin olmak istemiyorum. Ben gitmek istiyorum.

- Cennet hanım durumunuzu anlıyorum ama burası Türkiye değil. Yeni tedavi şekilleri uyguluyoruz. Sizcede denemeye değmez mi?

Gerçektende doğru olabilirmiydı? Tekrardan eski halime döne bilecekmiyim?

- Gerçekten yapabilir misiniz bunu?

- Yapabiliz ama hastaneye yatmalısınız?

- Tamam kaybedecek birşeyim yok. Bu arada adımı ve durumumu nerden biliyorsunuz?

- Sizi getiren güvenlik pasaportunuzdan bilgilerine ulasmış bizde eski hastanenize ulaşıp raporlarınızı aldık.

- Hımm. Bu arada adınız ne?

- Do Kyung.

- Memnun oldum.

- Bundan sonra sizinle hemşire Janghwa ilgilenecek.

- Tamam.

- Ben cıkayım.

Doktor ciktı. Janghwayla ben vardık odada.

- Janghwa biz şimdi nerdeyiz?

- Seouldeyiz efendim.

- Sence iyileşebilecekmiyım?

- İnşallah. Neyse siz şimdi dinlenin. Ben birazdan size yemek getireceğim.

- Tamam.

Ve odadan çıktı. Neden kabul etmiştim ki doktorun isteğini hala yaşamak istiyormuydum? Bilmiyordum. Ayağa kalktım pencereden avluya baktım. Biri yerde yatıyordu. Yüzünde kan vardı. Kalbim çarpmaya başladı. Birinin onla ilgilenmesi gerekiyordu...

3. Bölüm


Hiç düşünmeden odadan fırladım. Onu orda o halde bırakamazdım. Karşımda Janghwa vardı.

- Janghwa dışarda biri bayılmış yardım etmeliz. Hemen.

- Tamam ben görevlilere haber veririm. Lütfen odanıza dönün.

- Beni boşver sen çabuk ol.

- Tamam dedi ve koşarak yanımdan ayrıldı. Bir insan bayıldığında ne kadar çağresiz oluyor. Bende yukarı odama çıktım. Dışarıya baktım. Sedyeyle içeri alıyorlardı. Yardım edebildiğime sevindim. Yüzümde bir gülümseme oluştu. Yatağıma uzandım. Az sonra Janghwa odaya geldi.

- Cennet hanım çok teşekkür ederiz.

- Durumu nasıl?

- Sadece bayılmış.

- Ama kanda vardı yüzünde.

- Evet o gibi hastalarımızda normal birşey. Bayılmadan önce burunları kanar.

- Adı?

- Kang Woo Bin. İki senedir hastanemizde. Kan kanseri. Ama ilik bulunamadı. Çok az bir vakti~

- Benim gibi o da ölecek.

- Lütfen umutsuzluğa kapılmayın.

- Bana birazdaha bilgi verebilir misin?

- Benim bildiğim bu kadar?Ama kendin sorabilirsin çok cana yakın birisidir.

- Olabilir.

____________

İki hafta sonra.

____________

İki haftadır hastanedeyim. Başım fena halde ağrıyor. Beynimdeki tümörü alacaklarmış. Ama bunu yapmak istemiyorum. Bu arada sürekli burnum kanıyor. Janghwa benimle çok iyi ilgileniyor. Bu gün bana makyaj yapmasını isteyeceğim. Hergün bahçede karşılaşıyoruz. Ama bugün konuşacağım onunla. Nedense beni Çeken birşey var onda. Yüzü çok güzel. Gülümsemesi insanın içini ısıtıyor.

Janghwa beni aşağıya indirıyor. Bahçe genelde olduğu gibi boş. Bankta oturuyor. Ona doğru geldiğimi görünce gülümsüyor.

- Woo BIN işin yoksa sohbet edelim mi?

- Tabiki Cennet.

Adımı mı söyledi. Nerden biliyor ki adımı?





Okuyan herkes yorum yaparsa sevirim. ^^

4. Bölüm

Nerden biliyordu acaba?

- Şey sen ismimi nerden biliyorsun?

- Sen benimkini nerden biliyorsan.

Gözleriyle odamın penceresini isaret etti. Janghwa penceredeydi gülerek bize el salladı.

- Otursana. Bende seni bekliyordum.

- Beni mi bekliyordun? Şasırmistım.

- Evet. Sana birşey soracaktım.

- Ne soracaksın?

- Önce otur ama.

Tamam diyip yanına oturdum. Yanıma yaklastı. Elimi tuttu. Kalbim yerinden cıkacaktı. Ilk defa biri bir erkek ellerimi tutuyordu. Gülümsedi. İki gamzeside ortaya çıkmıstı.

- Benimle evlenir misin?

- Ne?

- Çok ani olduğunu biliyorum. Ama vaktimiz kısıtlı değil mi? Bunları soylerken onune bakıyordu. Cevap bekliyordu.

- Evet. Denemeye değer .

Dedim gülerek. Yüzüme baktı.

- Şimdi nişanlıma sarılabılır miyim? Buna çok hasretim.

- Bende.

Beni yavaşça kollarının arasına aldı. Yüzünü boyun bosluğuma gömdü. Burnumdan birşeyin aktığıni hissettim. Elimi burnuma sürdüm. Koyu kırmızı kanım. Başimın dôndüğünü hissettim. Ne olur şimdi bayılmayayım. Onun kollarında biraz daha kalayım. Uzun zamandır birinden sevkat beklıyorum ne olur daha uzun sürsün bu anımız.



Uyandığımda odada kimse yoktu. Birden kapı açıldı. İçeri Woo Bin girdi. Elinde birkaç tane çiçek vardı. Uyandığımı görünce gülümseyerek yanıma geldi. Çiçekleri uzatarak

- Hastanede birtek bunları bulabildim. Ama söz burdan çıkalım sana daha güzellerini alacağım.

- Bence bunlar çok güzel. Biliyor musun ilk defa birinden çiçek alıyorum.

- Bende ilk defa bu kadar güzel bir kiza çiçek verıyorum. Ikımizde güldük.

- Güzel olmadığımı biliyorum.

- Bence çok güzelsin. Güzel olmasaydın seninle evlenmek istemezdım.

- Yalancı.dedim gülerek.

- Şimdi sen bana inanmıyor musun? Kanıtlayacağım sana. Yanıma geldi. Eliyle yüzüme dokundu.

- Bu gözler başka kimsede var mı? Peki bu kaşlardan? Ya bu güzel ağıza ne demeli?

Bizim bir geleceğimiz olmayacaktı. Ama eğer yasayabilseydim yine onu bulmak isterdim. Yine beni böyle sevmesini isterdim onu böyle kısa sürede nasıl sevdim bilmiyorum. Ama içim onunlayken çok rahat. Biliyorum bizım geleceğimiz olmayacak. Ama son günlerim mutlu geçecek. Ağlamak istemiyorum ama elimde değil. Yaşamak istiyorum. Anne baba siz gittikten sonra ilk defa yaşamak istiyorum. Onunla çocuklarım olsun istiyorum. Biliyorum olmayacak bunlar en azından onunla ölmek istiyorum.

- Evet görmedim gercekten güzel olduğumu kanıtladın bana.

Yüzümde gezinen elinı tuttum. Dudaklarıma götürüp öptüm. Oda beni alnımdan optü. İlk öpücüğümùz. O sırada içeri Janghwa girdı.

- Woo bin iznin doldu. Cennetin dinlenmesi lazım.

- Tamam. Ben yine geleceğim sevgilım. Dedi ve odadan çıktı.





Iki haftadır Woo Bin'i göremiyorum. Kimsenin yanıma girmesine izin vermiyorlar. Kapı açıldı. Woo bin koşarak yanıma geldi.

- ne oluyor?

- bana söz vermiştin evlenmeye gidiyoruz.

serumları çıkarıyordu kolumdan. Sonunda çıkardı. Elimden tuttu. Koşarak hastaneden çıktık. Elimi tutuyordu.

- Simdi gelinlik almaya gideceğiz.

Taksi durdurdu. İkimizde arkaya bindık. Çevreme baktım. Ama bir anlam ifade etmiyordu.

Elimı tuttu. Kocaman bir binanın önünde durduk başım ağrımaya başladi. Ama umrumda değildi. İceri gırdıgımizde kadının birı benı kolumdan tutup kabine soktu ne olduğunu anlamadan ustümdekilerı cıkarıp gelınlik giydirdiler. Hayalimdeki gıbi üstü taşlı altı kabarık bir gelinlık. Kadın beni giydirdıkten sonra dısarı cıkardı beni woo bin siyah sımokiniyle karşımdaydı.

- Gördügüm en güzel gelinsin.

- Sende benin gördüğüm en yakisıklı damat.

Elimden tuttu.

- Sana göstermek istediğim birsey var.

- Bunların parası ne olacak?

- Ödedim. Çok param var Harcamaya vaktim yok zaten. Simdı gidelim.

Beni disarı cıkarttı. Taksimize binıp soylediği adrese gıttık. Tepe gıbı bır yere geldik. Elimden tutup benı yukarya dogru cıkarttı. Tüm seoul ayaklarımizın altındaydı. Yere oturduk. Elini omzuma sardı. Başım şimdi çok ağriyordu. Ve uykum geliyordu. Başımı omzuna yasladım.

- Şimdı sana bir hikaye anlatacağım beni ıyı dinle karicım. Ve anlatmaya basladı. Ama artık dinleyemiyordum onu belkide o anlatmiyordu. Bilincımi kaybediyordum. Kendimi zorluyordum dinlek için. Ama olmuyordu. Hayatım flım seridı gıbı gözlerımin önünden geciyordu. Tanrım yalvarırım canımı al. Ben burda bu şekilde SON SEVGİLİMIN yanında öleyim. Ölüme gülerek gitmek istiyorum. Ne olur şimdi al canımı. Artık kaybolmustum. Karsımda bir ısık vardı. Işığin içinde annem ve babam vardı. Ve ve ve ilk aşkım son sevgilim Woo binde vardı.





Son-

okuyan herkes yorum yaparsa cok sevınırım ♥