Acı Gerçek

Yazar: Melek Aybakan (~Cheonsa)Oyuncular: Eun Cha, Bong Ki (Ünlü değiller.)Not:
İlk defa bu şekilde dram tek bölümlük bir hikaye yazıyorum. Umarım
beğenirsiniz. Lütfen eksik gördüğünüz ve beğendiğiniz yerleri yazmayı
unutmayın. Bugün birinci yıl dönümleriydi,
ayrılıklarının! Tam bir sene, dolu dolu ama boş gelen bir sene geçmişti.
Neden ayrılmışlardı? Bilmiyordu. Tek yaptığı, onun zeytin karası
gözlerine, hokka burnuna, çilek dudaklarına, hilal gibi kaşlarına,
hayran hayran bakıp, en deli haliyle onu sevmekti. İki senelik, bazen
eğlenceli bazen ise romantik anlar yaşadıkları bir ilişki; "Ayrılmak
istiyorum!" sözleriyle son bulmuştu. Sadece onun için bitmişti! Eun Cha
asla bitirmemiş, hep kalbinde saklamıştı sevgisini. Ne için? Koca bir
HİÇ! Şimdi ayrıldıkları yerde, Han Nehri'nin
kenarındaydı. Güneşin altında, kristal gibi parlayarak, akan suyu
izliyordu. Belki... belki bir umut, dertleri de bu suyla akar, giderdi
diye. Dışarıya doğru akmasını umut ettiği derdi, öldürücü bir zehir
gibi, vücudunun en ücra köşelerine akarken... habersizce. O günde bu
kadar güzel miydi bu nehir? Onun yanındayken çevresindeki tüm
güzellikler sönük kalıyordu, tıpkı, o gün ki, bu nehir gibi.
Nehrin güzelliğine kapılması ve dertlerinin içinde boğulmasından
telefonun sesi ayırdı onu. Hala kendi seslerini kaydettikleri; "Biz
mutluyuz ve hep öyle olacağız!" sözleriyle. Acı dolu bir gülümseme
belirdi suratında, "Biz mutluyuz." diye tekrarladı fısıltı tonunda. Daha
fazla bağıran telefonuna kayıtsız kalamayarak kulağına götürdü. "Efendim?""Hemen Seul Hastahanesi'ne gel!" diye bağırdı karşıdaki ses. Sonra da suratına kapattı telefonu. Bir sene önce ansızın terkeden sevgilisi, Bong Ki'nin arkadaşlarından biriydi arayan.
Hastahanede ne işi vardı? Daha yeni yeni idrak ediyordu beyni
hastahane kelimesini. Kendisini toparlayıp hemen arabasına atladı. Nasıl
gittiğini, ne kadar hızlı kullandığını, arkasından söven insanları
bilmeyerek... Hastahanenin önüne vardığında arayan onu arayan insanı
gördü. "Bong Ki ölmek üzere!" Ne diyordu bu adam? Neden bahsediyordu? Nasıl olur da ölmek üzere olabilirdi? Kaza mı yapmıştı?
Gibi sorular beynini kemiriyordu. Hastahanenin kapısından girerek,
çarptığı insanları umursamadan, hızla odalara bakmaya başladı. Son anda
bileğinden çekiştiren eli hissedince, kendisini ona teslim etti. Eski
sevgilisinin arkadaşı genç kızı sürükleyerek odaya getirdi. Bong Ki,
önce arkadaşına küfredip, kızdı. Sonra Eun Cha'nın dokunuşuyla
kalbindeki acıyı hissetti, sevdiği kadını özlemişti... "Seni seviyorum nefesim..." Son sözleri olduğunu bilmeden dökülmüştü, bir zamanlar pembe olan, şimdi ki mor dudaklarından. ***~***
Eun Cha, ilk ve tek aşkının mezarının başında ağlıyordu. Anca o
öldükten sonra öğrenebilmişti ayrılık nedenini. Beynindeki tüm sorular,
yüreğini kavuran cevaplarla, bitmişti... Artık yaşamın bir anlamı yoktu.
Hayat sadece Bong Ki'ydi ve şimdi o yoktu! ~Geri Bakış~ "Üzgünüm ama sadece birkaç aylık ömrünüz kalmış." "Ama bu nasıl olur?" Duyduklarıyla yıkılmıştı Bong Ki. Sevdiği kadından ayrılma vakti gelmişti. "Tümör tüm beyne yayılmış durumda, tedavi için çok geç." Elveda
sevgilim, elveda ilk ve tek aşkım. Ayrılmak zor olsa da gerçeği
öğrenmenden daha iyidir. Seni de kendimle sürükleyemem, affet beni... ~Geri Bakış Son~ Bekle beni sevgilim. Ölümün soğukluğunda, sıcak kollarınla ısıt beni..